Tarras (the farm) - Akaroa

Nadat de meiden afscheid hebben genomen van Max stappen we vroeg in de enorm koude camper (het heeft 's nachts gevroren) op weg richting Akaroa. Een stadje in een baai ten oosten van Christchurch. We splitsen de rit in twee delen, eerst naar Lake Tekapo en de volgende dag verder.

Op weg naar Lake Tekapo komen we turquoise blauwe rivieren tegen, nog harder gekleurd dan in de Middellandse Zee. Een kleiner meer dat we onderweg tegenkomen (Lake Pukaki) heeft ook dit turquoise blauwe water. In de achtergrond de bergen met de eeuwige sneeuw (Mount Cook van bijna 3.800 meter), een bijna bizar kleurend schilderij.

Bij Lake Tekapo aangekomen ervaren we voor het eerst dat het hier druk is. Een zoektocht op internet laat ook zien waarom, in de eerste 100 km is geen camperplaats te vinden. Het is die nacht erg koud (we zitten ook erg hoog), vooral de volgende ochtend merken we dat als...je er uit moet. Midden op de camping staat een "van" met een ingebouwde espresso machine...daar knap je van op.

De rit naar Akarao wordt lang weten we, vooral de laatste 30 km zijn door de bergen voordat we beneden in de baai aankomen. We treffen een erg mooie terrassencamping aan met uitzicht op de zee. Camperdeur open en...een uitzicht als een ansichtkaart. De mensen achter ons zijn jaloers...nee we gaan morgen niet weg, we blijven drie nachten...maakt het er niet beter op.

Akaroa is door een Franse groep gesticht, behalve Franse benamingen van straten en huizen zien wij hier weinig van terug. Het is erg toeristisch, cruiseschepen meren hier regelmatig aan, zo ook vandaag. Een schiplading met rollators en krukken is van boord gekomen. Wij boeken een dolfijnen boottocht voor morgen en gaan weer terug naar onze camping met zeezicht, gelukkig geen fietsen gehuurd want de wandeling naar boven is al steil genoeg.

We hebben de boot van 12:45 uur, lijkt relaxte tijd, doordat we 's morgens lekker traag op gang komen zijn we uiteindelijk pas om 12:15 uur bij de boot, geen tijd meer voor andere dingen, meteen de steiger op.

We hebben een snelle, relatief kleine boot. De bemanning neemt de tijd voor uitleg over de omgeving en de Britten en Fransen die streden om dit stukje nieuw zeeland (ook hier moesten ze weer eens oorlog met elkaar voeren).

De dolfijnen laten zich weinig zien, uiteindelijk drie gespot die kort langs de boot zwommen. Het hoogtepunt van de trip. De zeehonden vinden het erg warm en zijn achter de rotsen gaan liggen. Ze reageren op het lawaai dat de boot maakt waardoor je ze even ziet.

Kiki vraagt wat we morgen gaan doen, op naar de volgende camping (een strand camping aan de rand van Christchurch), onze een na laatste stop. 'Moeten we lang rijden?' Vraagt ze. Nee hoor maar een uurtje: 'JIPPIE' schreeuwt ze het uit. Ze is de lange ritten duidelijk zat.