Totaranui - Punaki - Franz Josef Glacier

Op weg richting Westport. Vandaar loopt een van de mooiste wegen langs de kust ter wereld. We merken dat de reisafstanden hier niet zoveel zeggen, de tijd die je er over doet is veel bepalender. Een highway is niet meer dan een smalle provinciale weg in Nederland. We halen maximaal gemiddelden van 70 km p/u, als er door een bergpas moeten (gemiddeld twee keer per dag) daalt dat tot niet meer dan 50 km p/u.

Rekening houdend dat de meiden, net als wij, niet een hele dag in een auto willen zitten, besluiten we maximaal 200 km per dag rijden. Vanuit Totaranui betekent dat een extra overnachting in Murchison. Een park mooi gelegen langs de Buller rivier. Door de hevige regenval enkele dagen terug is de rivier buiten zijn oevers getreden en kunnen we er niet in zwemmen. Wel kunnen de meisjes de kalfjes voeren.

De volgende dag doorrijden naar....de Pancake Rocks....bij aankomst constateert Kiki dat deze helaas: "niet gegeten kunnen worden want ze zijn van steen". Een mooie wandeltocht is aangelegd waardoor we met zijn allen langs de hoge kliffen kunnen lopen. De zee eronder gaat hevig te keer. Kiki loopt de route met haar zojuist verworven bodyboard, hetgeen tot veel vragen leidt van andere bezoekers. Na uitgelegd te hebben wat ze toch vragen (are you going to swim?) antwoordt Kiki steevast "yes".

Langs de westkust zijn de weersverwachtingen slecht, vier dagen regen. We hebben geen mogelijkheden deze te ontwijken. De meren zuidelijker hebben wel een goede verwachting. We wagen het erop en stappen vroeg in de auto, voor het eerst met een lange broek aan (de temperatuur is gedaald tot 18 graden). We rijden tot de Franz Josef Glacier of de volgende stad om dan zuidelijker te trekken.

Aangekomen vlak onder de Franz Josef gletsjer bij het Rainforest Park blijkt deze zijn naam geen eer aan te doen, het is droog. Het park is mooi en we kunnen relatief eenvoudig vanuit hier de gletsjer op (naar de beloofde sneeuw en ijs) en daarna een Spa in. We blijven in ieder geval morgen ook nog hier.

De volgende ochtend lijkt het er op dat we alle regen voor die dag al gehad hebben (als we de voorspellingen mogen geloven). We stappen in de camper om naar het begin van de gletsjer wandel route te rijden. We zijn er net als het toch weer begint te regenen. Gelukkig zijn we op alles voorbereid.

Er is een route van ongeveer een half uur naar de gletsjer, vreemd er is er ook 1 van anderhalf uur door een ruige rivierbedding. Wat zou de meerwaarde daar van zijn. Simpel. Met de korte route kom je slechts tot het punt waar de gletsjer ooit was. Door de opwarming heeft de gletsjer zich al honderden meters terug getrokken en is onzichtbaar vanaf hier.

De meisjes uitgelegd wat de reden is waarom ze de sneeuw en het ijs niet kunnen zien en dat het te ver is om er naar toe te lopen. Daantje besluit met de opmerking: "gemeen dat de sneeuw niet even kon wachten tot wij waren geweest voordat ze weg dooide". 

'S middags de hotpools in, we worden enorm loom van het water. We hadden al besloten om daarna lekker uit eten te gaan. Tussen de toeristen restaurants vinden we net buiten het dorp een ander restaurant waar we heerlijk hebben gegeten. Morgen weer op pad, op weg naar ongeveer het zuidelijkste punt waar wij zullen komen, Tarras. We hebben daar voor zondag een Farmstay geboekt...de meisjes mogen de lammetjes voeren. ’S avonds een verzorgd diner (door de eigenaresse) van eigen lamsworst...haar op het hart gedrukt dat ze de meisjes niet mag vertellen waar de worst vandaar komt.